شکر تيغال
لوا زند يک عکس خيلي خوش آب و رنگي از يک گياه بنفش توی وبلاگش گذاشته و زيرش نوشته "این بوته های تیغ تیغی خوشرنگ نامحبوب". ياد يک چيزی افتادم گفتم بنويسمش بلکه به دردتان بخورد.
اين گياه يا همان که لوا نوشته اين بوته اسم علمي‌اش "آکينوپس سفالوتس" - Echinops cephalotes - است و در فارسي به آن مي‌گويند "شکر تيغال". دقيقأ هم تيغ تيغي‌ست و لوا درست توصيفش کرده. منتها توی بيايان‌ها خيلي هم محبوب است. لابد نمونه‌های اين گياه را کنار جاده‌های توی ايران ديده‌ايد که يک کمي هم بزرگ‌ترند و برگ‌های‌شان به پای آدم مي‌چسبند.
اما اگر توی جاده يک باره يادتان بيفتد که ای دل غافل کاشکي يک شيريني حسابي داشتيم که با چای مي‌خورديم همين شکر تيغال به اندازه‌ی کافي برای‌تان شيريني توليد مي‌کند، مثل حبه‌ی قند، تازه خوشمزه‌تر. يعني همان قلمبه‌ی زير گل را که با چاقو نصف کنيد قطعات شيريني را مي‌بينيد که توی بعضي تيره‌های اين گياه مايع‌ترند و مثل شهد مي‌مانند.
من از اين گياه زياد خورده‌ام چون سر و کارم در دوره‌ی دانشجويي در ايران به کوه و بيابان زياد افتاده بود. البته کشف تازه‌ای هم نيست چون از قديم از همين شکر تيغال برای درمان هزار جور بيماری هم استفاده مي‌کنند و ضمنأ عشاير کوچ رو هم برای تقويت حافظه‌شان همين شکرتيغال را از همه‌ی گياهان ديگر بيشتر ترجيح مي‌دهند.
حالا اگر دور و برتان شکر تيغال ديديد يکي را امتحان کنيد، منتها زياد نخوريد چون از زور ساکاروز زيادی که دارد خوردن زيادی‌اش مساوی‌ست با جوش زدن صورت‌تان.
اين گياه يا همان که لوا نوشته اين بوته اسم علمي‌اش "آکينوپس سفالوتس" - Echinops cephalotes - است و در فارسي به آن مي‌گويند "شکر تيغال". دقيقأ هم تيغ تيغي‌ست و لوا درست توصيفش کرده. منتها توی بيايان‌ها خيلي هم محبوب است. لابد نمونه‌های اين گياه را کنار جاده‌های توی ايران ديده‌ايد که يک کمي هم بزرگ‌ترند و برگ‌های‌شان به پای آدم مي‌چسبند.
اما اگر توی جاده يک باره يادتان بيفتد که ای دل غافل کاشکي يک شيريني حسابي داشتيم که با چای مي‌خورديم همين شکر تيغال به اندازه‌ی کافي برای‌تان شيريني توليد مي‌کند، مثل حبه‌ی قند، تازه خوشمزه‌تر. يعني همان قلمبه‌ی زير گل را که با چاقو نصف کنيد قطعات شيريني را مي‌بينيد که توی بعضي تيره‌های اين گياه مايع‌ترند و مثل شهد مي‌مانند.
من از اين گياه زياد خورده‌ام چون سر و کارم در دوره‌ی دانشجويي در ايران به کوه و بيابان زياد افتاده بود. البته کشف تازه‌ای هم نيست چون از قديم از همين شکر تيغال برای درمان هزار جور بيماری هم استفاده مي‌کنند و ضمنأ عشاير کوچ رو هم برای تقويت حافظه‌شان همين شکرتيغال را از همه‌ی گياهان ديگر بيشتر ترجيح مي‌دهند.
حالا اگر دور و برتان شکر تيغال ديديد يکي را امتحان کنيد، منتها زياد نخوريد چون از زور ساکاروز زيادی که دارد خوردن زيادی‌اش مساوی‌ست با جوش زدن صورت‌تان.
نظرات