کنفرانس جهانی تغيير آب و هوا، کپنهاگ - ده

به اين نتيجه رسيده‌ام که کنفرانس کپنهاگ به نتيجه‌ای نخواهد رسيد. يعنی 48 ساعت آينده آخرين زمان برای رسيدن به يک توافق بين‌المللی‌ست و همين الان Connie Hedegaard، رئيس کنفرانس و وزير پيشين محيط زيست دانمارک، دارد اعلام می‌کند که ما به يک نتيجه‌ای خواهيم رسيد و از کيوتو پيش می‌افتيم. البته کاملن بی‌حساب حرف می‌زند ولی چاره‌ای هم ندارد. بی‌حساب حرف زدنش مربوط به اين است که کنفرانس کپنهاگ درست در زمانی دارد برگزار می‌شود که هنوز آثار رکود اقتصادی در تمام جهان مشهود است. هنوز بعضی کشورهای در حال توسعه نتوانسته‌اند از زير بار فشار کمرشکن بحران اقتصادی بيرون بيايند. بهترين نمونه‌اش هم دوبی‌ هست که با وجود نفتخيز بودن فعلن دارد از درون خرد می‌شود. همين فشار به اضافه‌ی درگيری‌های نظامی در جهان باعث شده که نه تنها دولت‌ها نتوانند به تعهد مشخصی پايبند بمانند بلکه اصولن موضوع محیط زيست آخرين چيزی‌ست که به آن فکر می‌کنند. همزمان در کشورهای توسعه يافته هم همين گرفتاری وجود دارد و مهم‌ترين کشورهای جهان از جنبه کمک کننده به اقتصاد جهانی نظير امريکا و اروپا مجبورند به اقتصاد خودشان سر و سامان بدهند و بعد برسند به تعهدات زيستمحيطی. منتها يک نکته‌ی جالب هم در کنفرانس پيش آمده که عبارت است از ظهور قدرت‌های بزرگ که امکان چانه‌زنی دارند. اين امکان و آن قدرتمندی البته از روی منش دموکراتيک‌شان نيست بلکه از روی اوضاع حاکميت‌شان است که حکومت را يکسره بدون مردم اداره می‌کنند. مثلن چينی‌ها واقفند که مردم‌شان جرأت اعتراض ندارند و از طرف ديگر می‌دانند که قدرت اقتصادی‌شان هم زياد است بنابراين می‌توانند وارد چانه‌زنی با ديگران بشوند. درست شبيه فيلم سازدهنی امير نادری که صاحب سازدهنی قدرت اول خانه و کوچه‌ست. ايو دو بوئر دبير کنفرانس هم با زبان ديپلماتيک همين حرف‌ها را زد و بفهمی نفهمی آب پاکی را ريخت روی دست رسانه‌ها که مشکلات اقتصادی مانع بزرگی بر سر راه تصويب يک بيانيه‌ست. می‌دانيد چه انتظاری دارم؟ انتظار دارم توی اين اوضاع ا.ن هم بيايد و با استفاده از فقدان يک تعهد بين‌المللی شروع کند به نسخه پيچيدن برای مديريت جهان. هميشه در همين بزنگاه‌های تاريخی‌ست که يک بابايی پيدا می‌شود و برای همه‌ی جهان نسخه می‌پيچد.

در ضمن خانم کانی هدگر يک وقتی روزنامه‌نگار بوده. اگر شد يک کمی بعدن بيشتر درباره‌اش می‌نويسم شايد برای‌تان جالب باشد که چطور يک روزنامه‌نگار تبديل شده به رئيس يک کنفرانس به اين مهمی.