کنفرانس جهانی تغيير آب و هوا - يک


خدايي‌اش استراليا خيلی دور است. 28 ساعت طول کشيد تا از بريزبن برسم به کپنهاگ. نه که خيلی کوتاه بود هتلم را هم در شهر مالمو در سوئد گرفته‌اند که با معطلی توی فرودگاه حدود دو ساعت هم به اين 28 ساعت اضافه کنيد تا دست‌تان بيايد استراليا چقدر دور است.

از بريزبن رفتم دوبی. از دوبی به لندن، و از لندن به کپنهاگ، از کپنهاگ هم به مالمو. حالا نکته‌ی اخلاقی داستان اين است که چمدانم نرسيده و اينجانب با يک کيف دستی و يک لپ تاپ و لباسی که تنم هست رسيده‌ام به جايی که قرار است دو هفته بمانم. يعنی اوج خلاقيتی که ممکن است به خرج بدهم، البته بعد از خلاقيت بريتيش ايرويز در نرساندن چمدان اين است که بروم لباس بخرم.

در نگاه نيم ساعته تا برسم به هتل از شهر مالمو خوشم آمد. رفتم بيرون و داشتم پياده می‌آمدم به طرف هتل مانده بودم که اين خيابان بود يا آن يکی. ديدم 5 تا خانم دارند به زبان فارسی به همديگر می‌گويند اين رستوران غذاش خيلی خوبه. خيلی بامزه بود که هنوز وارد شهر نشده با ايرانی‌ها برخورد کردم. يک سه چهار دقيقه‌ای چاق سلامتی کرديم. کلی هم تعجب کردند که گفتم از استراليا آمدم.

برای دو هفته‌ای که اينجا هستم استفاده از اتوبوس و قطار مجانی‌ست. يعنی برای شرکت کنندگان در کنفرانس جهانی تغيير آب و هوا مجانی‌ست. البته هنوز نمی‌دانم فقط برای دانمارک مجانی‌ست يا برای سوئد هم هست. فعلن که هتل من در سوئد است و تا اينجا را مجانی می‌آيم و می‌روم. اگر در تمام دو کشور مجانی باشد شايد بشود از همين فرصت استفاده کرد و يک کمی بيشتر اينطرف و آنطرف رفت.

از فردا در دفتر رسانه‌ای سازمان ملل هستم و لابد بايد منتظر آدم‌های جور و واجور باشم که می‌آيند برای خبر گرفتن يا خبر دادن. از بس که دير وقت رسيدم نشد عکس بگيرم. چمدان هم که نيست هنوز کلی وسايلم نرسيده.

نظرات

پست‌های پرطرفدار