آسياب به نوبت
در فضای به شدت امنيتی اينروزها و اين نمايش دادگاه مثلأ اغتشاشگران و آدم‌های پشت پرده که لابد دارد روی اعصاب همه‌ی مردم رژه می‌رود يک نکته‌ی قابل ذکر هم هست. يعنی به نظرم آمد آنقدری که خودم استنباط می‌کنم را بنويسم. نصيحت الملوک و اين‌ها هم اصلأ وقتش تمام شده.
يک عد‌ه‌ای را دارند محاکمه می‌کنند که صرفنظر از موقعيت‌شان، به هر حال همين روزها همصدايی‌شان با مردم غير قابل انکار بوده. همين اعتراضاتی که اکثريت مردم داشته‌اند، همين آدم‌های تحت محاکمه هم داشته‌اند و اگر در ايران نبودند لابد مثل خيلی از کارگزاران سابق دم و دستگاه حکومت هنوز هم می‌توانستند اعتراض‌شان را اعلام کنند. عطاالله مهاجرانی نمونه‌ی خوبی‌ست که نشان می‌دهد وزير سابق در شرايط غير فشار هم همان حرفی را می‌زند که ديگران دارند می‌زنند.
منتهای مراتب حالا در سی‌امين سال بعد از انقلاب حرف از زدن و اعتراض کردن به زندانی شدن و محاکمه‌ی آدم‌ها با اين شرايط حرفی‌ست که خيلی از مردم با از دست دادن عزيزان‌شان گفته‌اند و در حکومت گوش شنوايی برايش وجود نداشته. ما حالا داريم محاکمه‌ی نمايشی ابطحی را می‌بينيم ولی خيلی بيشتر از اين‌ها و خيلی قديمی‌تر از اين‌هايی که الان دارند محاکمه می‌شوند سر خيلی از آدم‌ها توی دم و دستگاه جمهوری اسلامی بدون محاکمه و يک کلمه خبر درباره‌شان زير آب شده. اصلأ موضوع انتقام کشيدن نيست بلکه توجه دادن به همين حضرات فعلی حکومت است که هر در مقام و منصبی که باشند شتر محاکمه دم در خانه‌ی آن‌ها هم می‌نشيند. وقتی از شيوه‌های محاکمه‌ی مردم می‌گذرند به همين جاها می‌رسد که خودشان هم بابت همين تشکيلات می‌روند زير اخيه.
فکر می‌کنم خوب است به کارگزاران سابق نصيحت کنيم که اگر همين حالا دارند به اعتراضات مردمی همصدا می‌شوند يک وقتی را هم برای مرور گذشته بگذارند و کمی از رازهای نگفته را بگويند. اين رازها تا گفته نشود فاصله‌ی ميان کارگزاران سابق و مردم برطرف نمی‌شود. خوب است خودشان روشنگری کنند.
فقط محاکمه نيست که آسيابش به نوبت شده برای کارگزاران سابق، بلکه آسياب خوشنامی و بدنامی آينده هم به نوبت است و از قضا دست فعلی‌ها از زدودن بار بدنامی از آنچه آيندگان به حساب‌شان می‌نويسند کوتاه خواهد بود.
يک عد‌ه‌ای را دارند محاکمه می‌کنند که صرفنظر از موقعيت‌شان، به هر حال همين روزها همصدايی‌شان با مردم غير قابل انکار بوده. همين اعتراضاتی که اکثريت مردم داشته‌اند، همين آدم‌های تحت محاکمه هم داشته‌اند و اگر در ايران نبودند لابد مثل خيلی از کارگزاران سابق دم و دستگاه حکومت هنوز هم می‌توانستند اعتراض‌شان را اعلام کنند. عطاالله مهاجرانی نمونه‌ی خوبی‌ست که نشان می‌دهد وزير سابق در شرايط غير فشار هم همان حرفی را می‌زند که ديگران دارند می‌زنند.
منتهای مراتب حالا در سی‌امين سال بعد از انقلاب حرف از زدن و اعتراض کردن به زندانی شدن و محاکمه‌ی آدم‌ها با اين شرايط حرفی‌ست که خيلی از مردم با از دست دادن عزيزان‌شان گفته‌اند و در حکومت گوش شنوايی برايش وجود نداشته. ما حالا داريم محاکمه‌ی نمايشی ابطحی را می‌بينيم ولی خيلی بيشتر از اين‌ها و خيلی قديمی‌تر از اين‌هايی که الان دارند محاکمه می‌شوند سر خيلی از آدم‌ها توی دم و دستگاه جمهوری اسلامی بدون محاکمه و يک کلمه خبر درباره‌شان زير آب شده. اصلأ موضوع انتقام کشيدن نيست بلکه توجه دادن به همين حضرات فعلی حکومت است که هر در مقام و منصبی که باشند شتر محاکمه دم در خانه‌ی آن‌ها هم می‌نشيند. وقتی از شيوه‌های محاکمه‌ی مردم می‌گذرند به همين جاها می‌رسد که خودشان هم بابت همين تشکيلات می‌روند زير اخيه.
فکر می‌کنم خوب است به کارگزاران سابق نصيحت کنيم که اگر همين حالا دارند به اعتراضات مردمی همصدا می‌شوند يک وقتی را هم برای مرور گذشته بگذارند و کمی از رازهای نگفته را بگويند. اين رازها تا گفته نشود فاصله‌ی ميان کارگزاران سابق و مردم برطرف نمی‌شود. خوب است خودشان روشنگری کنند.
فقط محاکمه نيست که آسيابش به نوبت شده برای کارگزاران سابق، بلکه آسياب خوشنامی و بدنامی آينده هم به نوبت است و از قضا دست فعلی‌ها از زدودن بار بدنامی از آنچه آيندگان به حساب‌شان می‌نويسند کوتاه خواهد بود.
نظرات