خوک؛ از این خاک هنر

تلويزيون استراليايي

فکر نمي کنم در ايران خانواده ای وجود داشته باشه که حتي اگر امکان خريد تلويزيون را ندارند اما در فکر خريدش هم نباشند. هر کسي در حد توانايي مالي يک تلويزيون در خانه دارد. اما درست برعکس اين را در استراليا پيدا مي کنيد. البته من چند جای ديگر دنيا هم کم و بيش اين بي تلويزيوني را ديده بودم ولي تعميمش نمي دهم چون هيچ جايي به اندازه ی استراليا ساکن نبوده ام

تلويزيون برای استراليايي ها تا جايي که من ديده ام وسيله ی مهمي نيست که حتمأ بايد پولي برای خريدش فراهم کنند. اتفاقأ نبودنش را بيشتر ترجيح مي دهند، وقتش را مي گذارند برای بيرون از خانه بودن. البته در طول هفته که کمتر پيش مي آيد کسي تا ساعت های ديروقت شب پای تلويزيون بماند، اگر تلويزيون داشته باشد، مگر به دنبال برنامه ی زنده ی خاصي باشد وگرنه همان را هم ضبط مي کند و بعدأ مي بيند

اما در لابلای اين بيعلاقگي به تلويزيون که تحقيق مي کنيد مي بينيد يک عاملي وجود دارد که به نظر من دليل اصلي است. معيار پخش آگهي در برنامه های تلويزيوني استراليا بيشتر از همه ی دنياست، يعني همه جا بعد از هر 18 دقيقه يک بار برنامه را برای پخش آگهي قطع مي کنند در حالي که در استراليا هر 12 دقيقه يکبار آگهي پخش مي کنند. بنابراين آدم بايد خيلي با حوصله باشد تا بتواند يک برنامه را از اول تا آخر ببيند و از آگهي های 12 دقيقه يک بار و گاهي طولاني تا 3 دقيقه تبليغ حرص جوش نخورد

چرا اين همه آگهي؟ من جوابش را اينطور حدس مي زنم. شبکه های تلويزيوني استراليا برای اشاعه ی فرهنگ کرايه ی فيلم بيشتر فعاليت مي کنند تا استفاده از برنامه های تلويزيوني چون هر شبکه ای يک فروشگاه مستقل فروش محصولات صوتي-تصويری هم دارد که هر چه را پخش کرده اين بار در قالب سي دي و دی وی دی مي فروشد. تلويزيون بيشتر حکم يک برگه ی تبليغاتي گويا و تصويری برای آگهي دهندگان است. بنابراين اگر واقعأ بخواهيد فيلمي را ببينيد بهتر است برويد کرايه اش کنيد. اما اين با اصل خوشگذراني استراليايي ها در تضاد است که ترجيح مي دهند در روزهای تعطيل اصلأ در خانه نمانند. بنابراين اصل وجود تلويزيون را منتفي مي دانند. ولي در عوض سينما رو هستند و راديو و سي دی گوش مي دهند به وفور. به همين دليل برنامه های راديويي شان به مراتب بهتر از برنامه های تلويزيوني است