پاسخي که داده نشد
فردای سخنراني خاتمي در دانشگاه، الپر به نوشته ای از ياسر کراچيان لينک داده بود که خطاب به خاتمي مي گفت مي شينيم توی خونه و حشيش مي کشيم اما نميايم به تو رأی بديم. اون موقع يک موضوعي يادم اومد که تا امروز وقت نداشتم بنويسمش. موضوع مربوط به دوره ی جنگ مي شه. بعد از شروع شدن جنگ خيلي از ماهايي که توی خوزستان زندگي مي کرديم و بخصوص در خرمشهر و اهواز و آبادان، و روستاهای اطرافشون مجبور شديم مدت های نسبتأ طولاني رو توی چادر زندگي کنيم و بعدأ با يکي دو درجه ارفاق مثلأ يک زير پله ای پيدا مي کرديم در يکي ديگه از شهرهای خوزستان که مثلأ کمتر در معرض توپ و خمپاره بود. جايي هم که نداشتيم توی شهرهای ديگه، مجبور بوديم يا برگرديم توی چادر يا بريم اهواز که دائمأ زير توپ بود. همون زمان که عراق شهرهای خوزستان رو بسته بود به توپ و موشک و خمپاره دائم اخبار تلويزيون ايران اعلام مي کرد که فلان شهر رو زدن و چقدر کشته و مجروح داده. ماها فکر مي کرديم که به تلافي اين حمله ها اين ها هم دو سه تا شهر عراق رو مي زنن بلکه عراقي ها کوتاه بيان، اما حضرات به بهانه ی اينکه ما مثل صدام حسين نيستيم که بزنيم مردم بي دفاع رو بکشيم کاری نمي کردن. کم کم مردم عصبي شده بودن که چه فرقي بين ماها که درايم له و لورده مي شيم با عراقي ها هست که به خاطر اسلاميت دولتمداران ايراني بهشون حمله نمي شه. خلاصه اينکه موج عصبانت به حدی رسيده بود که اگه توی صف نانوايي يک نون اضافي مي گرفتي کار به بزن بزن و خونريزی کشيده مي شد. من ده ها موردش ذو ديدم. توی بانک همين وضع بود، توی تاکسي همين بود، توی صف خواروبار همين بود. همه هم مي ناليدن که چرا اينا جواب عراقي ها رو نمي دن. شايد اگه يک کسي به طور علمي اون دوره رو مطالعه کنه بتونه بگه چقدر آمار جرم و بزهکاری بالا رفته بود در خوزستان. حالا اين رو گفتم که يادآوری کنم اين مدارا کردن خاتمي با راستي ها و اين حرف های معده اي (ببخشيد) چپ ها باعث شده تا صبر و تحمل اجتماعي لبريز بشه و کار به جرم و جنايت بکشه. هر کسي مي خواد مشکلش رو خودش حل کنه و چاره ای هم نيست چون راستي ها که خر خودشون رو مي رونن، چپ ها هم که حرف مي زنن. جامعه رها شده به حال خودش، اون لينکي که الپر گذاشته بود توی نوشته ش منو برد به سال های انتظار برای يک پاسخ. پاسخي که اونقدر داده نشد تا بلاخره به خاک بر سری و نوشيدن جام زهر انجاميد
نظرات