فروش عکس در رستوران

ديشب رفته بودم يک رستوران ايتاليايي که پيتزايش را متری مي‌فروشد. عشق فوتبال هم همه‌ی اهل پيتزا فروشي را کشته. يک تابلو هم گذاشته‌اند که رويش تعداد روزهای باقي مانده تا زمان برگزاری مسابقات جام جهاني را مي‌نويسند، هر روز.

يکي دو تا موضوع جالب توی رستوران بود که فکر کردم به درد اهل عکاسي مي‌خورد که بدانند. چند تا هم عکس از رستوران گرفتم که ببينيد.

اول اين که آدمي که مي‌رود رستوران سر تا پا فوتبال زده و پول مي‌دهد برای غذا خوردن ممکن است بدش هم نيايد که همانجا کنار پرچم‌ها و لباس‌های فوتباليست‌ها عکس هم بگيرد. در واقع جای عکاس‌ها در بعضي جاها هنوز خالي‌ست.

حقيقتس اگر عکاسي را برای نان درآوردن انتخاب کرده باشيد بايد به اين جنبه‌هايش هم نگاه کنيد.

اما نکته‌ی دومش فروش عکس بود. عکس‌های ورزشي را گذاشته بودند برای فروش با قيمت‌های نه چندان ارزان. اين هم موضوع خيلي مهمي‌ست که عکس را بگذاريد در جايي برای فروش که اتفاقأ در معرض ديد دوستدارانش است.

اين مدل عکاسي‌ها در ايران به خاطر هيجان عکس خبری دارد کم و بيش منسوخ مي‌شود ولي علاقمندانش اتفاقأ وجود دارند و ايضأ محل به نمايش درآوردن‌ و فروش‌شان که همان غذاخوری‌ها باشند.

مي‌دانيد اين جا به جا شدن‌های آدم‌های در مقياس‌های بزرگتر و در موقعيت‌های بالاتر اجتماعي سايه‌اش را انداخته روی مشاغل ديگر اجتماعي. مثلأ کمتر عکاسي هست که برود برای عکس گرفتن از خانواده‌ةای ايراني در مراکز تفريحي و طبيعتأ شناخت جامعه از منظر عکس تبديل شده به کار نمايشگاهي.

اهل عکاسي اتفاقأ خودشان از مسير عکس‌های قديم‌ ايراني که عکاس‌های بزرگ اما دوره‌گرد از جامعه‌ی ايراني برداشته‌اند کلي از زندگي قديم ايران مطلع شده‌اند.

به هر حال به نظرم آمد که موضوع فروش عکس در رستوران را يادتان بيندازم که نکند تصور کنيد اين جا در زندگي غربي همه‌ی عکاس‌ها از گالری پايين‌تر کارشان را عرضه نمي‌کنند.