مارموز؛ فراز و فرود با عوامگرایان

محروم و معروف

اين هم از کتک کاری فوتباليست ها که باز هم ايران رو به تيتر اول روزنامه ها و تلويزيون های استراليا تبديل کرد. اينروزها محروميت مردم ايران از همه ی امکانات يک جامعه عادی موضوعي شده که هيچکدوم از ماها نمي تونيم دليلش رو برای ديگران توضيح حالا هم اين کتک کاری که ديگه شاهکاره عالم ورزش ايران شده. مملکتي که بعد از بيست و پنج سال هنوز اول مهر برای دفتر و مداد دانش آموزانش بايد وسط معروفترين خيابونش درست مثل بي خانمان های افريقا چادر بزنن و مداد و دفتر توزيع کنن، شب عيد لباس از مردم بگيرن به خودشون بدن، بعد هم عر و بوق راه بندازن که هر کي چپ نگاه کنه چشمش رو درمياريم از همين رفتار نمايندگان مثلأ فرهنگيش معلوم مي شه کجای دنيا ايستاده. جز اينه که ساخت نيروگاه هسته ای برای اينه که مردم يادشون بره نبايد سه شيفت کار کنن و سال به سال فقرشون عميقتر بشه. صد برابر پول ساخت نيروگاه رو بذارين هنوز برای بازسازی فرهنگ اجتماعي مردم کفايت نمي کنه. اينجا هم هر حرفي بزنيم تف سربالا به مردم خودمونه، به خودمونه. بابا همه چيز رو نابود کردين رفت. اصلأ مي فهميد؟